Gabriel Narutowicz urodził się 17 marca 1865 roku w Telszach. Pochodził ze Żmudzi, jednego z regionów Litwy, ze szlachty herbu własnego. Jego ojciec był właścicielem wsi Brewiki i pełnił rolę sędziego ziemskiego. Narutowicz odebrał dobrą edukację, uczył się w Szwajcarii, gdzie został profesorem Uniwersytetu w Zurychu. Z wykształcenia był konstruktorem i inżynierem. Odebrał również szwajcarskie obywatelstwo. W trakcie I wojny światowej działał na rzecz niepodległości Polski i polskich emigrantów. Po wojnie, w 1920 roku, objął rolę ministra robót publicznych w rządzie Grabskiego, piastował to stanowisko dwa lata, także w rządach Witosa i Ponikowskiego. W rządzie Śliwińskiego i Juliana Nowaka pełnił rolę ministra spraw zagranicznych. W wyborach w roku 1922 poparł związaną z Piłsudskim Unię Narodowo-Państwową.
Narutowicz zdecydował się kandydować na prezydenta z ramienia PSL „Wyzwolenie”, mimo że odradzał mu to Józef Piłsudski. Po kilku turach głosowań, wyłoniło się dwóch ostatecznych kandydatów – Gabriel Narutowicz oraz Maurycy Zamoyski. Dzięki poparciu lewicy, PSL „Piast” i mniejszości narodowych, wybrano tego pierwszego na prezydenta. Spotkało się to z burzliwym przyjęciem. Zaprzysiężenie odbyło się 11 września 1922 roku, a w czasie jego trwania trwały demonstracje i protesty na ulicy Wiejskiej. Nastroje te utrzymywały się kolejne dni. Urząd Prezydenta RP pełnił tylko przez 5 dni, poniewiaż 16 września 1922 roku, Gabriel Narutowicz zmarł po postrzeleniu przez związanego z endecją malarza Eligiusza Niewiadomskiego. Zamachowiec skazany został na karę śmierci.
Red.