Stanisław Narutowicz urodził się 2 września 1862 roku w Brewikach, był bratem Gabriela Narutowicza, prezydenta Rzeczypospolitej. Pochodził ze Żmudzi, jednego z regionów Litwy, jego ojciec był właścicielem wsi Brewiki i sędzią. Uczestniczył także w powstaniu 1863 roku. Ukończył gimnazjum, a dalszą edukację pobierał w Sankt Petersburgu, gdzie studiował prawo. Tam udzielał się w polskim życiu studenckim, od 1890 roku wydawał również „Tygodnik Powszechny”. W latach międzywojennych był zwolennikiem i działaczem na rzecz rozwiązania polsko-litewskiego sporu w pokojowy sposób. Uważał się za przedstawiciela narodu polskiego, jednocześnie stawiając się za niezależnością Litwy. Polska kultura i język towarzyszyły Stanisławowi aż do śmierci. Jego prolitewskie poglądy zostały jednakże wykorzystane przez endecję przeciwko jego własnemu bratu, co skończyło się tragicznym zamachem na ówczesnego prezydenta, Gabriela Narutowicza.
Od września 1917 Stanisław Narutowicz był uczestnikiem Rady Litewskiej, Taryby, z której później wystąpił w ramach protestu przeciwko uległości Niemcom. 16 lutego 1918 stał się także sygnatariuszem aktu niepodległości Litwy. Stanisław Narutowicz popełnił samobójstwo 31 grudnia 1932 roku w Kownie.
Red.